Δεν έχει αφήσει κανένα σωλήνα αποχέτευσης που να μην τον έχει σκαρφαλώσει.

Στα δέντρα ανεβαίνει μέσα σε λίγα λεπτά. Έχει σκαρφαλώσει σε κάθε τετραγωνικό του φράχτη του σπιτιού του ενώ τις ντουλάπες, τις πόρτες, τα κουρτινόξυλα και τα ντουλάπια της κουζίνας τα σκαρφαλώνει με ευκολία.

Δεν φοβάται καθόλου τα ύψη. Δεν είναι λοιπόν περίεργο το γεγονός ότι ο 6χρονος Ethan Broughton έχει το ψευδώνυμο «Spiderboy».

Όντας αυτιστικός, η κατάστασή του, του έχει προκαλέσει εμμονή με την αναρρίχηση, κάτι που οι γιατροί δεν μπορούν να εξηγήσουν, πόσο μάλλον να το θεραπεύσουν.

Η ζωή της μητέρας του Sharon έχει αλλάξει ριζικά. Τα χέρια και τα πόδια της είναι γεμάτα μώλωπες και γρατζουνιές από τις προσπάθειές της να κατεβάσει το γιο της στο έδαφος. Εγκατέλειψε, επίσης, τη δουλειά της γιατί ήταν αδύνατον να αφήσει το παιδί της σε ξένα χέρια. Με το σύζυγό της, Richard, έχουν χωρίσει και έχει αναλάβει εκείνη εξ’ ολοκλήρου την επιμέλεια του γιου της.

Οι οικογενειακές διακοπές, ακόμα και μία επίσκεψη σε ένα εστιατόριο, είναι αδύνατες λόγω της επικίνδυνης συμπεριφοράς του Ethan.

Η ζωή είναι δύσκολη για την Sharon, αφού κάθε της κίνηση είναι προσαρμοσμένη στη συμπεριφορά του Ethan. Το σπίτι της είναι γεμάτο συναγερμούς και στις πόρτες τις έχει βάλει αλυσίδες και σύρτες.

“Ο Ethan έχει το πρόσωπο ενός αγγέλου. Οι άνθρωποι λένε πάντα ότι είναι πολύ όμορφος αλλά μόνο όταν περάσουν λίγο χρόνο μαζί του συνειδητοποιούν πόσο μοναδικό παιδί είναι,” λέει η Sharon.

“Ακόμα και οι γιατροί τον αποκαλούν μοναδικό. Κανείς – ακόμα και γιατροί που έχουν μεγάλη εμπειρία στον αυτισμό – δεν έχουν συναντήσει παιδί σαν αυτόν,” είπε η μητέρα.

“Συχνά ξυπνά στη μέση της νύχτας και κάνει άνω κάτω την κρεβατοκάμαρά του,” λέει. “Δεν υπάρχει ήσυχη ώρα για μας. Δεν μπορεί να καθίσει και να παρακολουθήσει τηλεόραση ή να ακούσει μια ιστορία. Ακόμα φοράει πάνα και πηγαίνει σε σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες.”

“Καμιά φορά γυρίζει το κεφάλι όταν λέω το όνομά του, αλλά κανείς δεν είναι σίγουρος αν καταλαβαίνει ότι το Ethan είναι το όνομά του. Σίγουρα δεν καταλαβαίνει τις απλές εντολές, όπως όχι, και λέει μόνο μία λέξη – το “πάμε”. Ο μόνος τρόπος να τον σταματήσουμε από το να κάνει κάτι επικίνδυνο είναι να τον τραβάμε.”

“Δεν περπατάει, τρέχει – και μετά σκαρφαλώνει. Είναι απίστευτα γρήγορος και εκπληκτικά ευκίνητος. Δεν μπορώ να γυρίσω την πλάτη μου ούτε για ένα δευτερόλεπτο.”

“Ανεβαίνει στα δέντρα. Δεν καταλαβαίνει τον κίνδυνο ούτε αισθάνεται φόβο και δεν έχει καμία αντίληψη ότι οι δρόμοι είναι επικίνδυνοι ή ότι δεν πρέπει να προσεγγίσει ένα ξένο σκυλί. Δεν μπορεί να καταλάβει τι λέμε, γι’ αυτό η συμπεριφορά του δεν μπορεί να ελεγχθεί.”

Το σαλόνι της Sharon περιλαμβάνει μόνο μαλακά έπιπλα. Τα ράφια και τα τραπέζια έχουν αφαιρεθεί. Το κρεβάτι του Ethan είναι καρφωμένο στο πάτωμα. Τα κρεμαστά φωτιστικά έχουν αντικατασταθεί με φωτιστικά οροφής.

Υπάρχουν κάμερες που παρακολουθούν την κρεβατοκάμαρά του και συνδέονται με το κινητό της Sharon. Η μητέρα κάλεσε συνεργείο για να μεταφερθούν οι εξωτερικές σωληνώσεις έτσι ώστε να μην μπορεί πλέον να σκαρφαλώνει ο Ethan.

“Δεν μπορούμε να επισκεφτούμε σπίτια φίλων ή συγγενών,”  λέει η Sharon. “Οι διακοπές απαγορευτικές.”

“Για να τον μεταφέρουμε τον βάζουμε σε αναπηρική καρέκλα. Με στεναχωρεί πολύ αυτό, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να βγούμε έξω για μια απλή βόλτα.”

Παραδέχεται ότι το μέλλον την “τρομάζει.”

“Τι θα κάνει όταν ενηλικιωθεί, θα ψάχνει για γέφυρες και για ουρανοξύστες; Ο χειρότερος φόβος μου είναι μήπως καταλήξει σε κάποιο ίδρυμα ή γίνει σαν ζόμπι από τα φάρμακα. Ελπίζω ότι οι γιατροί θα βρουν κάτι που θα επιτρέψει στον Ethan να ζήσει τελικά μια φυσιολογική ζωή.”

Όμως σαν κάθε πραγματική μητέρα που αγαπάει το παιδί της, η Sharon προσθέτει το εξής: “Οποιοδήποτε και αν είναι το μέλλον μας, νομίζω ότι ο Ethan ήρθε στη ζωή μου για κάποιο λόγο. Τον αγαπώ όσο τίποτε στον κόσμο και θα είμαι δίπλα του για πάντα.”

πηγή : diaforetiko