Αχ η γιαγιά μου η Κούλα… τι να σας πω για αυτή την γυναίκα, γεννήθηκε το 1921 και έζησε στην πιο φτωχή περιφέρεια της Έλλάδος σε ένα φτωχικό χωριό της Ηπείρου, πέρασε πολέμους, πείνα, και όμως πάντα το τσουκάλι της γεμάτο και πάντα είχε να σου διηγηθεί μια ιστορία από εκείνες τις παλιές τις σχεδόν ξεχασμένες…
Μια θαλπωρή με τυλίγει κάθε φορά που την θυμάμαι… αν και πάνε πολλά χρόνια από τότε που έγινε αστεράκι στην γειτονιά των αγγέλων…
Πολλές φορές την μνημονεύω… η γιαγιάκα μου έκανε αυτό ή το άλλο, ή θα το έκανε με αυτό τον τρόπο, με μεγάλωσε βλέπετε…
Έτσι και χθες βράδυ, και αφού έφτιαξα κολοκυθανθούς γεμιστούς και περίσεψε κουρκούτι, θυμήθηκα την γλυκιά μου γιαγιούλα που τίποτε δεν άφηνε να πάει χαμένο, είχε περάσει πείνα και κακουχίες, κι έκανα τηγανίτες, έγινα μικρό παιδάκι και πάλι στο χωριό, που περιμένει με ανυπομονησία να ψηθούν οι τηγανίτες, να πασπαλιστούν με ζάχαρη και να μπούν μπροστά μου στο όμορφο πιάτο με το λουλουδάκι για να της κατασπαράξω.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τι χρειαζόμαστε:
Κουρκούτι για τηγάνισμα φτιαγμένο με:
-
- αλεύρι
- αλάτι
- μπύρα
- αλάτι
- ελαιόλαδο
- ζάχαρη
Πώς το κάνουμε:
Ανακατεύουμε το αλέυρι την μπύρα και λίγο αλάτι σε ένα παχύρευστο χυλό. Σε τηγάνι ζεσταίνουμε ελαιόλαδο. Βάζουμε κουταλιές από το κουρκούτι στο τηγάνι. Τηγανίζουμε να ροδίσουν και από τις 2 μεριές. Μεταφέρουμε σε χαρτί κουζίνας να απορροφηθεί το έξτρα λάδι (εμείς, η γιαγιά δεν έκανε τέτοια). Πασπαλίζουμε με ζάχαρη. Γινόμαστε και πάλι παιδιά.
Λίγα μυστικά ακόμα
Μπορείτε αντί για ζάχαρη να τις δοκιμάσετε σκέτες, με τυράκι, με μέλι, με πετιμέζι με ό,τι ανάμνηση έχετε.
Πηγή: sintagespareas
το διαβάσαμε : newsone
