Η ομορφιά δεν υπάρχει στην ομοιότητα αλλά στη διαφορετικότητα.
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί μια καμηλοπάρδαλη χωρίς το μακρύ λαιμό της ή έναν κάκτο χωρίς τα ακανθά του;
Η ασυμμετρία των κορυφών των βουνών που μας περιβάλλουν είναι αυτό που τα καθιστά τόσο επιβλητικά. Αν προσπαθούσαμε να τα κάνουμε όλα όμοια δεν θα μπορούσαν πλέον να κερδίσουν το σεβασμό μας.
Είναι το ατελές που μας εκπλήσσει και μας προσελκύει.
Όταν κοιτάζουμε ένα δέντρο κέδρου, δεν σκεφτόμαστε : «Τα κλαδιά θα πρέπει να έχουν το ίδιο μήκος».
Σκεφτόμαστε: «Πόσο δυνατός είναι.»
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όταν βλέπουμε ένα φίδι, δεν λέμε ποτέ: «Έρπεται στο έδαφος, ενώ εγώ περπατάω με το κεφάλι όρθιο».
Σκεφτόμαστε: «Μπορεί να είναι μικρός, αλλά το δέρμα του είναι πολύχρωμο, οι κινήσεις του κομψές, και είναι πιο ισχυρό από μένα».
Όταν η καμήλα διασχίζει την έρημο και μας οδηγεί στον τόπο που θέλουμε να φτάσουμε, δεν λέμε ποτέ: «Έχει καμπούρες και έχει άσχημα δόντια».
Σκεφτόμαστε: «Αξίζει την αγάπη μου για την πίστη και τη βοήθειά της. Χωρίς αυτήν, ποτέ δεν θα μπορούσα να εξερευνήσω τον κόσμο ».
Ένα ηλιοβασίλεμα είναι πάντα πιο όμορφο όταν καλύπτεται από ακανόνιστα σχηματισμένα σύννεφα, γιατί μόνο τότε μπορεί να αντικατοπτρίζει τα πολλά χρώματα από τα οποία γίνονται όνειρα και ποίηση.
Δυστυχώς όσοι σκέφτονται: «Δεν είμαι όμορφος. Γι ‘αυτό η Αγάπη δεν χτύπησε στην πόρτα μου.
Στην πραγματικότητα, η αγάπη χτύπησε, αλλά όταν άνοιξαν την πόρτα, δεν ήταν έτοιμοι να καλωσορίσουν την Αγάπη μέσα.
Ήταν πολύ απασχολημένοι προσπαθώντας πρώτα να γίνουν όμορφοι, όταν, στην πραγματικότητα, ήταν ωραίοι όπως ήταν.
Προσπαθούσαν να μιμηθούν άλλους, όταν η Αγάπη αναζητούσε κάτι πρωτότυπο.
Προσπαθούσαν να αντικατοπτρίζουν ότι έρχεται από έξω, ξεχνώντας ότι το φωτεινότερο φως προέρχεται από μέσα.
