Μερικές φορές, η ελπίδα εμφανίζεται στα πιο σκοτεινά σημεία, και η Ruth Scully, χρωστάει την έμπνευσή της στο γιο της, Nolan, ο οποίος δεν είναι πλέον μαζί μας.
«Όταν έγινε viral, δεν ήξερα πώς θα βοηθούσε, αλλά νομίζω ότι ήταν αυτό που θα ήθελε εκείνος», δήλωσε η Ruth, σχολιάζοντας την ανάρτηση που δημοσίευσε στο Facebook στις 4 του Απριλίου του 2017, που σήμερα έχει πάνω από 1 εκατομμύριο σχόλια.
Ήταν αρκετά απλή: μία φωτογραφία στα αριστερά να δείχνει το γιο της στο πάτωμα του μπάνιου να περιμένει τη μαμά του να τελειώσει το ντους. Και η άλλη φωτογραφία στα δεξιά, αυτή τη φορά, το άδειο μπάνιο δείχνει τι συνέβη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
“Δύο μήνες. Δύο μήνες από τότε που έχω να σε πάρω στην αγκαλιά μου, άκουσα πόσο μ’ αγάπησες, ένιωσα πώς με φίλησες. Δύο μήνες από τότε που σε αγκάλιαζα στοργικά. Δύο μήνες απόλυτης κόλασης.
Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να γράψω λίγα λόγια για τις τελευταίες ημέρες του Nolan. Οι τελευταίες ημέρες του ήταν τόσο λαμπερές όσο κι ο ίδιος. Πόσο όμορφος ήταν. Ήταν φτιαγμένος από αγνή αγάπη. Μπορεί να είναι μακρά, αλλά είναι ακόμα κοντά μου, είναι ένα συναίσθημα που δεν μοιάζει με κανένα άλλο.
Όταν έφερα τον Nolan στο νοσοκομείο για τελευταία φορά, ήξερα ότι κάτι άλλο έφταιγε, εκτός από απλά μια παρατεταμένη κολίτιδα από Clostridium Difficile. Το ήξερα, και νομίζω πως το ήξερε κι εκείνος. Δεν είχε φάει ούτε είχε πιει τίποτα για μέρες και έκανε συνεχώς εμετό.
Την 1η Φεβρουαρίου μιλούσαμε με την ιατρική του ομάδα. Όταν μίλησε η ογκολόγος του, είδα τον καθαρό πόνο στα μάτια της. Ήταν πάντα ειλικρινής μαζί μας και ήταν πάντα στο πλευρό μας, αλλά η νέα αξονική τομογραφία του έδειξε μεγάλους όγκους, οι οποίοι αποκτήθηκαν σε διάστημα τεσσάρων εβδομάδων από την ανοικτή χειρουργική επέμβαση στο στήθος του. Το ραβδομυοσάρκωμα εξαπλώνεται σαν άγρια φωτιά. Εξήγησε πως εκείνη τη στιγμή ο καρκίνος του δεν ήταν θεραπεύσιμος, πως είχε γίνει ανθεκτικός σε όλες τις θεραπευτικές επιλογές που είχαμε δοκιμάσει και ο στόχος ήταν απλά να μην πονάει καθώς αυτός επιδεινωνόταν ραγδαία.
Μετά από λίγο, συνήλθα κάπως και πήγα στο δωμάτιο του Nolan. Καθόταν στην «κόκκινη καρέκλα της μαμάς» βλέποντας YouTube από το Tablet του. Κάθισα μαζί του, έβαλα το κεφάλι μου δίπλα στο δικό του και ξεκίνησα την ακόλουθη συνομιλία:
Εγώ: Πονάς όταν πας ν’ αναπνεύσεις, έτσι δεν είναι;
Nolan: Μμμμ….ναι.
Εγώ: Πονάς πολύ, ε μωρό μου;
Nolan: (κοιτάζοντας προς τα κάτω) Ναι.
Εγώ: Έτσι είναι αυτός ο καταραμένος καρκίνος. Δεν χρειάζεται να αγωνιζόμαστε πια.
Nolan: (με βλέμμα ευτυχίας) Όχι;;;!! Θα το κάνω για σένα μαμά!!
Εγώ: Όχι μωρό μου!! Αυτό κάνεις τόσο καιρό;;; Παλεύεις για τη μαμά;;
Nolan: Εεεε ναι!!
Εγώ: Nolan, ποια είναι η δουλειά της μαμάς;
Nolan: Να με προσέχει! (Με ένα μεγάλο χαμόγελο)
Εγώ: Αγάπη μου… Δεν μπορώ να το κάνω αυτό πια εδώ. Ο μόνος τρόπος που μπορώ να σε προσέχω είναι στον ουρανό. (Η καρδιά μου χίλια κομμάτια)
Nolan: Τότε, θα πάω στον Παράδεισο και θα παίζω μέχρι να έρθεις κι εσύ! Θα έρθεις, έτσι δεν είναι;
Εγώ: Εννοείται!! Δεν μπορείς να απαλλαγείς από τη μαμά τόσο εύκολα!!
Nolan: Σε ευχαριστώ μαμά!!!
Η επόμενη μέρα ήταν ημέρα ξεκούρασης, όπως και οι επόμενες. Όταν ξύπνησε είχαμε ένα φορτηγό γεμάτο πράγματα. Τα παπούτσια του τα είχα στο χέρι, θα πηγαίναμε στο σπίτι εκείνο το βράδυ. Αλλά, όταν ξύπνησε, έβαλε απαλά το χέρι του στο δικό μου και είπε: «Μαμά, είμαι εντάξει. Ας μείνουμε εδώ, εντάξει;» Ο 4χρονος ήρωάς μου προσπαθούσε να εξασφαλίσει πως τα πράγματα ήταν εύκολα για μένα….
Έτσι, τις επόμενες 36 ώρες, όταν ήταν ξύπνιος, παίζαμε, παρακολούθησαμε βίντεο στο YouTube, και γελούσαμε όσο περισσότερο μπορούσαμε. Περίπου μια ώρα πριν φύγει, μου είπε μια επιθυμία του! Ήμασταν ξαπλωμένοι στο κρεβάτι και μου σχεδίασε το πώς ήθελε την κηδεία του, τι ήθελε να φοράνε οι άνθρωποι που θα ήταν εκεί, έγραψε τι άφηνε στον καθένα μας, ακόμη και πως θα ήθελε να τον θυμόμαστε…. δηλαδή, σαν αστυνομικό.
Γύρω στις 21:00 βλέπαμε YouTube στο κρεβάτι (Πέππα το γουρουνάκι για την ακρίβεια) και ρώτησα τον Nolan αν θα μπορούσα να πάω στο ντους, αφού δεν μπορούσα να τον αφήσω διότι «η μαμά έπρεπε να τον αγγίζει συνέχεια.» Είπε «Μμμ εντάξει μαμά. Θα έρθει ο θείος Chris να καθίσει μαζί μου». Στάθηκα στην πόρτα του μπάνιου, γύρισα και του είπα: «Περίμενέ με γλυκέ μου, θα είμαι εδώ σε δύο δευτερόλεπτα». Εκείνος μου χαμογέλασε. Έκλεισα την πόρτα του μπάνιου. Είπαν ότι τη στιγμή που η πόρτα του μπάνιου έκανε το κλικ, εκείνος έκλεισε τα μάτια του και αυτό ήταν…
Όταν άνοιξα την πόρτα του μπάνιου, η ομάδα του ήταν γύρω από το κρεβάτι του και κάθε κεφάλι γύρισε και με κοίταξε με δάκρυα στα μάτια. Είπαν «Ruth, έπεσε σε βαθύ ύπνο… Δεν μπορεί να αισθανθεί τίποτα…» Η αναπνοή του ήταν εξαιρετικά κοπιώδης, ο δεξιός πνεύμονας του είχε καταρρεύσει και το οξυγόνο του έπεσε.
Έτρεξα και πήδηξα στο κρεβάτι μαζί του και έβαλα το χέρι μου στη δεξιά πλευρά του προσώπου του. Στη συνέχεια, συνέβη ένα θαύμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ….
Ο άγγελός μου πήρε μια ανάσα, άνοιξε τα μάτια του, μου χαμογέλασε και είπε: «Σε αγαπώ μαμά», γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου και στις 23:54 ο Rollin Nolan Scully έφυγε από τη ζωή καθώς του τραγουδούσα το «You are my Sunshine» στο αυτί του.
Ξύπνησε από το κώμα για να πει ότι με αγαπούσε με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του! Ο γιος μου ήταν ένας ήρωας. Ένωσε ανθρώπους, από διαφορετικά επαγγέλματα, έκανε τη διαφορά στις ζωές ανθρώπων απ’ όλο τον κόσμο. Ήταν ένας πολεμιστής που έχασε τη ζωή του με αξιοπρέπεια και αγάπη μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Κοιτάζω ό, τι έχει κάνει μέσα σε μόλις 4 χρόνια και σκέφτομαι τι θα μπορούσε να καταφέρει σε μεγαλύτερη διάρκεια ζωής. Αλλά δυστυχώς, λόγω του παιδικού καρκίνου (ραβδομυοσάρκωμα συγκεκριμένα), ο κόσμος και η οικογένειά μας θα χάσει ένα παιδί γεμάτο αγάπη, ένα παιδί δοτικό και προστατευτικό. Πρέπει να επενδύσουμε στις έρευνες για τη θεραπεία κατά του καρκίνου. Παρακάτω είναι μια εικόνα που τραβάει την προσοχή όλων μας. Είναι ο γιος μου, ο οποίος φοβόταν ν’ αφήσει το πλευρό μου καθώς εγώ έκανα ντους.
Τώρα φοβάμαι να κάνω ντους. Τώρα είμαι με ένα άδειο χαλί μπάνιου όπου κάποτε ένα όμορφο μικρό αγόρι ξάπλωνε και περίμενε τη μαμά του.
Στις 4 Φεβρουαρίου του 2017, ο Nolan μου υπέκυψε στο ραβδομυοσάρκωμα του, μια περίπλοκη και σπάνια μορφή καρκίνου που τελικά εξαπλώθηκε στους πνεύμονές του.”
Κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής του, ο γιος της ήταν γνωστός σαν «προστάτης», ακόμα και κατά τη διάρκεια των τελευταίων του μηνών που υπέφερε από τις επιπτώσεις του καρκίνου, έκανε τα πάντα για να βοηθήσει τα άλλα παιδιά στο νοσοκομείο.
Για τη Ruth, «Ίσως αυτό να ήταν ο σκοπός του Nolan, ίσως να βοηθάει ακόμα τους ανθρώπους από ‘κει που είναι.»
Παρά το γεγονός ότι ο γιος της δεν είναι πια μαζί μας, η καλοσύνη του και η επιμονή του, ζουν ακόμα.
«Ο Nolan έδειξε σε όλους πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι, και πώς θα πρέπει να φροντίζουν ο ένας τον άλλον. Μπορεί να μην πρόλαβε να ζήσει πολλά, αλλά πρόλαβε να μας δείξει τι σημαίνει αγάπη και καλοσύνη.»
πηγή : diaforetiko
