Fumara.gr
ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Ο γιος μου αγαπά ακόμη την μικρή του αδερφή κι ας μην είναι πια κοντά μας

Ακολουθήστε μας στο GOOGLE NEWS και FACEBOOK

Είναι πραγματικά άξιο θαυμασμού το πόσο γλυκά και βαθιά μπορεί ένα μικροσκοπικό πλασματάκι να αγαπά.

Ήταν πρωί Δευτέρας, όταν ξύπνησε με μια αδελφούλα δίπλα του στο δωμάτιό του.

Μια αδελφή, που ήταν δική του για σχεδόν 14 μήνες. Μια αδελφή, της οποίας το όνομα είχε διαλέξει ο ίδιος όλο χαρά. Μια αδελφή, που συχνά έκλεβε την προσοχή, που δεν του έδινε τα παιχνίδια της, που έσκουζε και ούρλιαζε όλη την ώρα χωρίς λόγο. Μια αδελφή, που της έλεγε παραμύθια, που παίζανε μαζί καθισμένοι στο πάτωμα και που γελάγανε μαζί, όταν κάνανε κάποια ζαβολιά. Μια αδελφή, που μεγάλωνε έχοντας κάτι πολύτιμο: την αγάπη του μεγάλου της αδερφού.

Εκείνη τη νύχτα, πήγε στο κρεβάτι του μόνος. Μόνος σε όλο το δωμάτιο. Γνώριζε μόνο, όσα του είπαμε: ότι η καρδούλα της είχε κουραστεί και δεν μπορούσε να δουλέψει άλλο. Ότι είχε πια ένα άλλο σπίτι, που λέγεται Παράδεισος. Ήταν τόσο χαρούμενη εκεί. Του είπαμε, ότι τη χάσαμε και δεν θα την ξαναδούμε, αλλά πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι, γιατί ο ουρανός είναι το καλύτερο σπίτι, που υπάρχει. Αλλά ξέρω, πως αυτά ήταν μόνο λόγια. Ο γιος μου ήταν μόνο 3 ετών και αυτά έπρεπε να ακούσει.

Είναι τόσο αθώος. Η ζωή τον αντιμετώπισε σαν μεγάλο και απαίτησε να υπομείνει περισσότερα απ’ όσα άντεχε. Εμείς είμαστε ενήλικες, αυτό είναι μόνο ένα παιδί. Και είναι ακόμα εδώ, γεμάτος αγάπη και αισιοδοξία. Είμαι τόσο υπερήφανη για τα παιδιά μου και ας μην ζει το ένα.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Νιώθω απίστευτες τύψεις και απίστευτη ευγνωμοσύνη για το γιο μου. Χάσαμε τα 3α του γενέθλια, γιατί ήμασταν στο νοσοκομείο για το πρώτο χειρουργείο της κόρης μας. Κι όμως, ποτέ δεν παραπονέθηκε, ούτε έκλαψε, ούτε απαίτησε παραπάνω δώρα για το «λάθος» μας, που τον παραμελήσαμε. Πέρασε πολλούς μήνες με τους παππούδες και τις γιαγιάδες του, μία στο ένα σπίτι, μία στο άλλο. Χάσαμε επεισόδια απ’ τη ζωή του κι όμως αυτός εκεί, βράχος.

Ποιος τολμά να πει, ότι τα παιδιά είναι σκληρά και ότι δεν έχουν κατανόηση; Με βλέπει συνέχεια να κλαίω και πάντα με παίρνει αγκαλιά και με παρηγορεί. Ξέρω, ότι δεν του κάνω καλό, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Προσπαθούμε να τον βοηθήσουμε να το δουλέψει μέσα του, αλλά δεν ξέρω, αν μπορούμε τη στιγμή, που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε. Προσπαθώ να μην τον βλέπω σαν σανίδα για τη σωτηρία μου, ούτε σαν κάποιον, που θα με σώσει από την κατάθλιψη, αλλά τελικά μάλλον έτσι είναι. Δεν θέλω να σημαδευτεί η παιδική του ηλικία και να γεμίσει άγχος, πόνο και θλίψη.

Είχε μια αδελφή δίπλα του, που τώρα πια δεν έχει. Δεν το ζήτησε, του το επέβαλλε η ζωή. Δεν ζήτησε να είναι το Θαύμα στις ζωές μας, αλλά είναι. Δεν μας ζήτησε ποτέ να τον αγαπάμε περισσότερο, αλλά πιστεύω, ότι το κάνουμε. Ξέρω, ότι αγαπά την αδερφή του κι ας μην είναι πια κοντά μας. Ευχαριστούμε το Θεό κάθε μέρα, που τον έφερε στις ζωές μας και υπόσχομαι να προσπαθώ κάθε μέρα να κάνω τη ζωή του, όσο καλύτερη μπορώ.

πηγή : diaforetiko.gr