Η Κατερίνα Διακογεωργίου θυμάται τις εποχές που ήταν 110 κιλά και δίνει μηνύματα ζωής.
Κοιτώντας την Κατερίνα, ένα όμορφο, χαμογελαστό κορίτσι, δεν πάει το μυαλό σου ότι στα χρόνια του Λυκείου έφτασε να είναι 110 κιλά. Ότι την κορόιδευαν και αυτό το φωτεινό χαμόγελο που είναι σήμερα το χαρακτηριστικό της ήταν θαμπό και πήγαινε να κλάψει μόνη της κάθε φορά που πληγωνόταν. Κι οι φορές ήταν πολλές, γιατί κάποια παιδιά και έφηβοι ήταν σκληροί και είναι, κι η Κατερίνα Διακογεωργίου, η κόρη του πάλαι ποτέ νομιάτρου, έτρωγε ασύστολα ίσως για να τιμωρήσει τον εαυτό της!
Τώρα το ξέρει ότι το έκανε γι’ αυτό τότε, όμως ένας φαύλος κύκλος είχε ανοιχτεί μπροστά της και δεν την άφησε να χαρεί, αλλά την έκανε πιο δυνατή! Εξου και η σημερινή της εμφάνιση καθώς και η καλλιέργεια, αλλά και το γεγονός ότι «εκτέθηκε» στον πολιτικό στίβο και σήμερα, δασκάλα πια, μιλάει ακομπλεξάριστα γι’ αυτά που θέλει να ξεχάσει.
«Στο Δημοτικό πήγαινα στο σχολικό συγκρότημα της Ακαδημίας όπου πέρυσι δούλεψα και ως δασκάλα κι ήταν συγκινητικό για εμένα, μου λέει. Γυμνάσιο πήγα στην Οικοκυρική και Λύκειο στην Καπνοβιομηχανία. Ήμουν μοναχοπαίδι, οι γονείς μου με πρόσεχαν πολύ, αλλά πάντα με όρια, δεν μου έκαναν όλα τα χατίρια. Ήταν καλά χρόνια, αλλά και σκληρά χρόνια! Περίπου στη μέση του Δημοτικού φαινόταν ότι έχω επιπλέον κιλά, σε σχέση με τα άλλα παιδιά και να έχω και μεγάλη διαφορά στο ύψος. Ήμουν πιο ψηλή. Τότε ήταν που ξεκίνησα να ακούω τα πρώτα πειραχτικά και στη συνέχεια κοροϊδευτικά σχόλια από τους συμμαθητές μου: «είσαι χοντρή, ά, εσύ θα μπεις πιο πίσω γιατί μας πιάνεις πολύ χώρο,είσαι παχιά…». Άκουγα όλες αυτές τις λέξεις που τότε στ’ αυτιά μου ηχούσαν πολύ βαριά».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είναι σκληρά τα παιδιά γιατί δεν φιλτράρουν!
Ναι, τα παιδιά είναι πολύ σκληρά γιατί δεν έχουν το φίλτρο και το διαπιστώνω κι εγώ ως εκπαιδευτικός τώρα το πόσο δύσκολο είναι να πούμε σ’ ένα παιδί «μην το λες έτσι, υπάρχουν κι άλλες λέξεις πιο όμορφες για να πεις το ίδιο πράγμα. Μην τον λες «γέρο», είναι πιο όμορφο να τον πεις «ηλικιωμένο»…»
Εγώ είχα και κιλά και ύψος. Το «χοντρή» ήταν μια λέξη που με ακολουθούσε πολλά χρόνια. Και όσο ανέβαιναν οι τάξεις ήταν και πιο έντονοι οι χαρακτηρισμοί και ήταν τότε που ξεκίνησαν να ανεβαίνουν και τα κιλά μου.
Έφτασες τα 110 κιλά!
Στο Λύκειο τα κιλά μου έφτασαν πολύ ψηλά. Είχα σταματήσει, λόγου φόρτου μαθημάτων και το μπαλέτο, τον χορό που σ’ εμένα λειτουργούσε πολύ καλά και ψυχολογικά και σωματικά δίνοντάς μου μια ευλυγισία και τη δυνατότητα να πάρω μέρος σε παραστάσεις. Στο μπαλέτο δεν ένιωθα μειονεκτικά. Ήταν υποστηρικτικά τα άλλα κορίτσια και θυμάμαι χαρακτηριστικά τη φράση που μου έλεγαν βάζοντας και τον εαυτό τους μέσα: «όταν μεγαλώσουμε θα φτιάξουμε…». Έβλεπαν ότι μπορεί μια κριτική να με στενοχωρήσει.
Κι εσύ τι έκανες όταν στενοχωριόσουν;
Στο Δημοτικό έλεγα: «με κοροϊδεύει, κυρία, με κοροϊδεύουν…» όμως από ένα σημείο και μετά δεν απευθυνόμουν πια στους δασκάλους μου.
Ήσουν δυνατό κορίτσι!
Η ψυχή μου το ξέρει. Είχα βάλει τα κλάματα πολλές φορές. Και μπροστά σε άλλους και μόνη μου στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο αργότερα. Μπορεί να ήμουνα στο φροντιστήριο, να πήγαινα στην τουαλέτα να έκλαιγα και να έβγαινα μετά και να τους έδειχνα ότι δεν με πείραξε. Ζητούσα να πάω τουαλέτα. Στο Γυμνάσιο είχα χάσει κιλά γι’ αυτό είχα πάρει λίγο τα πάνω μου. Στο Λύκειο που είχα πήρα πολλά κιλά εκεί ήτανε χρόνια από τα οποία δεν έχω και πολλές αναμνήσεις. Τα χρόνια αυτά τα έχω σβήσει! Τα έχω σβήσει γιατί δεν θέλω να τα θυμάμαι. Κι εγώ όμως είχα αδικήσει τον εαυτό μου ως έφηβη, έχοντας πολλά κιλά. Η Κατερίνα που είμαι τώρα σκέφτεται ότι έπρεπε λίγο παραπάνω να τον υποστηρίζω τον εαυτό μου. Έβαζα δηλαδή πρώτα τους άλλους, κι έλεγα: «για να με κοροϊδεύουν, δίκιο έχουν»… και μ’ έριχνε ακόμα περισσότερο αυτό. Και τιμωρούσα τον εαυτό μου με το να τρώω. Τότε πια έτρωγα συνειδητά και έλεγα «η τιμωρία μου πρέπει να γίνει μέσω του φαγητού. Μου έβγαινε έτσι»…
Τώρα που το θυμάμαι, ναι, αυτό έκανα. Για να με κοροϊδεύουν έχουν δίκιο, έλεγα. Κι έτρωγα ασύστολα. Όταν συνέβαιναν πράγματα που με στενοχωρούσαν είτε έτρωγα είτε έκλεινε το στομάχι μου.
Ήταν ένας φαύλος κύκλος, όλο αυτό. Ήταν σκληροί και τότε οι έφηβοι. Ήταν η περίοδος των πρώτων φλερτ, των απογοητεύσεων, αλλά και οι πρώτες αγάπες! Δεν μπορώ να πω ότι δεν είχα λάβει και αγάπη, είχα λάβει αγάπη και από φίλους και από αγόρια, σε πλαίσιο νορμάλ για την ηλικία μας. Αλλά θυμάμαι και τη σκληρότητα να μπαίνω σ ΄ ένα πάρτι και να γελάνε και να με δείχνουνε. Να λένε «πω, πω, δες τι φοράει…». Θυμάμαι τα λόγια τους, ακόμα και τα πρόσωπά τους.
Η Κατερίνα Διακογεωργίου σήμερα
Στους γονείς σου είχες μιλήσει;
Όχι, τους γονείς μου δεν ήθελα να ους ανακατέψω. Δεν ήθελα ο πατέρας μου να πάει στο σχολείο να το συζητήσει με τους καθηγητές. Τα παιδιά νομίζω μιλάνε μέχρι το δημοτικό. Μετά το περνάνε μόνα τους. Τώρα που είμαστε τόσο εκτεθειμένοι με τα social media, τα παιδιά μπορεί να το κοινοποιήσουν από εκεί. Συνήθως δεν το λένε στους γονείς τους γιατί μπορεί να φοβούνται, να τους ντρέπονται ή να μην θέλουν να τους στενοχωρήσουν. Εμείς ήμασταν μια παρέα τότε όλοι μαζί. Δεν έζησα το άγριο μπούλινγκ, αλλά έλεγα «γιατί να με κοροϊδεύουν, δεν τους έχω κάνει κάτι». Πληγωνόμουν, αλλά δεν ήθελα να τους το δείχνω. Έλεγα, «θα τα καταφέρω».
Τι ύψος ήσουν και πόσο κιλά αυτήν ακριβώς την περίοδο;
Αν τώρα είμαι 1,69, τότε ήμουν λίγο πιο κάτω. Αλλά τα κιλά ήταν πολλά. Το ανώτερο που έφτασα ήταν 110 κιλά, στη Γ΄ Λυκείου. Ντυνόμουν και πιο συντηρητικά. Χρόνια αργότερα με βοήθησε ν΄ αλλάξω τον τρόπο που ντυνόμουν, η κολλητή μου η Ολυμπία Κουτσιούμπα, η οποία μου είπε όταν πια ήμασταν φοιτήτριες στο πανεπιστήμιο: «έχεις αδυνατίσει, φαίνεται, αλλά για να φανεί ακόμα περισσότερο, άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο ντύνεσαι.
Μην στενεύεις αυτά τα ίδια ρούχα…». Είχα αρχίσει να χάνω κιλά και στένευα αυτά τα ίδια ρούχα . «Πέταξέ τα και πάμε, μου είπε, θα σε βοηθήσω εγώ να ψωνίσεις». Γιατί είχα μπει και στο τρυπάκι αφού δεν μου κάνουν τα νεανικά, να ψωνίζω από εταιρείες που ήταν για μεγαλύτερες και εύσωμες κυρίες. Οπότε ντυνόμουν πιο συντηρητικά. Ήμουν ένα κορίτσι 20 χρονών και μπορεί να ντυνόμουν ως μια πολύ συντηρητική κυρία πολλών δεκαετιών μετά. Εγώ δεν το συνειδητοποιούσα όμως.
Βοήθεια ζήτησες;
Ναι, πήγα στη διατροφολόγο μου εδώ στη Ρόδο η οποία μου έμαθε να τρώω. Κι έτσι, το πρώτο καλοκαίρι έχασα 10 κιλά και μετά άρχισε η καθοδική πορεία των κιλών. Ακόμα και τότε όμως με θυμάμαι 10 χρόνια από σήμερα, να είμαι 19 χρονών, να μπαίνω σε μαγαζιά να ρωτάω «μπορών να κοιτάξω;» και να μου απαντούν «εδώ δεν έχουμε κάτι για εσάς»! Και σκεφτόμουν «δεν θα μπορούσα να μπω, να πάρω ένα δώρο; Γιατί να απογοητεύεις έτσι έναν άνθρωπο;»
Το πρόσφατο περιστατικό με την κοπέλα που πήρε τόση δημοσιότητα, πώς το σχολιάζεις;
Άλλο να κάνουμε μια καλοπροαίρετη κριτική σε κάποιον. Αλλά επί προσωπικού, να δείχνουμε με το δάχτυλο έναν άνθρωπο; Αυτή η έκταση και η δημοσιοποίηση που πήρε, το θράσος ενός ανθρώπου να δείξει ένα κορίτσι με κιλά που φόραγε ριγέ, εμένα με θύμωσε πολύ. Ταυτίστηκα μ’ αυτή την κοπέλα. Μπήκα στη θέση της, ξέρω τι αισθάνθηκε εκείνη την ώρα. Ένιωσε τόση ντροπή, ένιωσε πόνο. Γιατί αυτούς τους ανθρώπους να τους δείχνεις με το δάχτυλο; Πού ξέρεις τι περνάνε. Δεν είναι ότι δεν προσπαθούν, προσπαθούν. Κοινοποίησε μια κοπέλα κι όχι έναν άντρα. Κι εγώ το πάω στο «εκεί μπορώ να χτυπήσω». Κι αυτό σαν Κατερίνα, με θυμώνει.
Σήμερα στα δημοτικά σχολεία πώς είναι τα πράγματα έτσι όπως τα ζεις εσύ, ως εκπαιδευτικός;
Τώρα υπάρχουν δίκτυα στα σχολεία που προστατεύουν όλα τα παιδιά. Για να μην περάσουν αυτά που περάσαμε εμείς οι προηγούμενες γενιές. Αν δεν έρθει το παιδί να μας το πει εμείς, μπορεί να το καταλάβουμε από μια ζωγραφιά ή από ένα ελεύθερο κείμενο που μπορεί να ζητήσουμε από ένα μεγαλύτερο παιδί. Ή αν μας το πει κάποιος, στην εφημερία θα παρατηρήσουμε τι γίνεται σ’ ένα παιδί στο διάλειμμα. Εγώ φέτος είμαι στο Βενετόκλειο, στο 3ο Δημοτικό, ως αναπληρώτρια.
Αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω πώς θα τα χειριζόσουν τα πράγματα;
Με τον χαρακτήρα που έχω τώρα, θα τους έβαζα στη θέση τους! Θα προσπαθούσα να κρατήσω ένα σθένος. Δυσκολεύτηκα πολύ για να χτίσω την αυτοπεποίθησή μου και να γίνω δυνατή και πολλές φορές ακόμη μπορεί να γίνει κάτι που θα με ρίξει. Κανένας δεν είναι άτρωτος όσο κι αν θέλουμε να το δείξουμε στους άλλους. Πλέον προσπαθώ να μη με νοιάζει τόσο. Προσπαθώ, όχι ότι το καταφέρνω, προσπαθώ.
Στα παιδιά που συμβαίνει να τα κοροϊδεύουν και δεν το ομολογούν, τι θα έλεγες;
Να μιλάνε. Η οθόνη του υπολογιστή, του κινητού, της τηλεόρασης τα έχει κάνει να μην εκφράζονται εύκολα. Η έντονη πληροφορία τους έχει κάνει να μην μπορούν να εκφραστούν εύκολα. Να έρθουν να μας το πουν σε εμάς τους δασκάλους τους για να το παρατηρήσουμε, να φροντίσουμε να μάθουμε και να ενημερώσουμε τους γονείς, αν χρειάζεται. Η μεγάλη διαφορά στο δικό μου βάρος ήταν το 2018-19 που ήμουν πια μεταπτυχιακή φοιτήτρια. Και θυμάμαι τον Δημήτρη Κρεμαστινό, τον αγαπημένο μας καθηγητή που τόσο τον αγαπώ και ας μην είναι μαζί μας και να το γράψεις αυτό!
Τώρα που ολοκληρώνω το δεύτερο μεταπτυχιακό μου θυμάμαι ότι πάντα τον έβαζα στις αφιερώσεις γιατί με ζούσε κιόλας.
Πάντα ήταν υποστηρικτικός και κοντά στους νέους. Ήταν από τους ανθρώπους που χάρηκαν όταν με έβλεπε να αδυνατίζω γιατί το έβλεπε και από την πλευρά της ιατρικής. Ένας άνθρωπος που πρόσεχε τόσο πολύ τη διατροφή του και τον έβλεπα με πόσο σεβασμό έτρωγε. Τώρα το να τρώω σωστά μου έγινε τρόπος ζωής. Ακόμα και να παρασπονδήσω δεν θα με κάνει να νιώσω τύψεις. Δεν με τρομάζει να φάω και κάτι απαγορευμένο. Τώρα στη διαιτολόγο μου πηγαίνω υποστηρικτικά. Όμως τότε ήταν η πρώτη μορφή ψυχοθεραπείας για εμένα.
Συνέντευξη στη Ροδούλα Λουλουδάκη για τη Ροδιακή
Το διαβάσαμε /singleparent.gr
