Fumara.gr
ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Ιερέας και η σύζυγος του βρίσκουν 2 βρώμικα παιδιά να κάθονται σε ένα σωρό από σκουπίδια, τότε εμφανίζονται οι γονείς τους και τους λένε πως μπορούν να τα υιοθετήσουν

Ακολουθήστε μας στο GOOGLE NEWS και FACEBOOK

foto-8-700x366

Ένας άντρας, ο Mark περπατούσε έξω από ένα κτίριο στην επαρχία Pasco County, της Florida όταν πάνω σε ένα σωρό από σκουπίδια είδε να στέκονται δυο λερωμένα αγοράκια με τις πάνες τους. Όπως αποδείχθηκε τα εγκαταλελειμμένα αγόρια ήταν αδέρφια. Το ένα ήταν 7 μηνών και το άλλο 2 ετών. Η οικογένειά τους ζούσε άστεγη σχεδόν σε μια σκηνή στο δάσος.

Ο πάστορας Ronnie Stewart και η γυναίκα του Krystal άκουσαν την ιστορία για τα παιδάκια και ανακάλυψαν ότι επρόκειτο για την οικογένεια εκείνη που ερχόταν συχνά στο συσσίτιο της εκκλησίας τους. “Και μόνο που ερχόταν η καταιγίδα και φανταζόμασταν τα δυο αγόρια, ενώ εμείς πηγαίναμε στο ζεστό και στεγνό σπίτι μας, οι καρδιές μας ράγισαν.” λέει η Krystal.

Αν και ο Ronnie με την Krystal έχουν ήδη 3 παιδιά, ήξεραν πως δεν γινόταν να αφήσουν τα δυο αγόρια να υποφέρουν έξω. Έπεισαν τους άστεγους γονείς να πάρουν τα αγόρια στο σπίτι για να τα περιποιηθούν και να τα φιλοξενήσουν. Τα παιδιά ήταν σε κακή κατάσταση. Είχαν σημάδια από έντομα σε όλο το σώμα τους και το δέρμα των ποδιών τους μαδούσε.

Την επόμενη Κυριακή, ο Ronnie και η Krystal όταν έφευγαν από την εκκλησία συνάντησαν τους γονείς των αγοριών. Τους έκαναν μια ερώτηση και η απάντηση που έδωσε το ζευγάρι τους άλλαξε τη ζωή.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

“‘Εεεεε είπαν ναι…’”

Η σύζυγος του πάστορα θυμάται.

“Η καρδιά μου σταμάτησε όταν άκουσα τα λόγια του άντρα μου. Έκλεισα τα μάτια μου και προσευχήθηκα να βρω το κουράγιο να αντιμετωπίσω τη ζωή μας που θα άλλαζε πλέον ριζικά. Σαν πάστορες πάντα βοηθούσαμε τον κόσμο όσο περισσότερο μπορούσαμε, αλλά αυτό ήταν κάτι παραπάνω από τις δυνάμεις μας, ήταν τελείως διαφορετικό και το ξέραμε.

Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Στην ενορία μας υπάρχουν πολλοί άστεγοι κι έτσι ξεκινήσαμε να βοηθάμε όσο πιο πολύ μπορούσαμε. Κάθε Τρίτη και Σάββατο προσφέρουμε δωρεάν γεύματα στην εκκλησία σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Μέσα σε λίγους μήνες, προσφέραμε φαγητό σε 500 ανθρώπους την εβδομάδα. Επίσης, τους παρείχαμε κι άλλες ανέσεις, όπως καθαρές τουαλέτες και ντους, αλλά και ρούχα.”

“Την Παρασκευή, στις 6 Νοεμβρίου, δουλεύαμε στην εκκλησία όταν νιώσαμε να μας κοιτάζουν τα ματάκια ενός μικρού παιδιού από το τζάμι. Το αδερφάκι του ήταν ξαπλωμένο στο καροτσάκι δίπλα στους γονείς του σχεδόν για 10 ώρες εκείνη την ημέρα.

Αναγνώρισα τους γονείς. Περίμεναν στο συσσίτιο και τους είχα ξαναδεί τις προηγούμενες εβδομάδες. Συχνά κατασκήνωναν κάτω από την τέντα της εκκλησίας μαζί με έναν άλλο άντρα. Ήταν φανερό ότι τα παιδάκια είχαν ανάγκη από φροντίδα και ήξερα ότι ο ρόλος μας σε αυτήν την κοινότητα ήταν να βοηθάμε τον κόσμο.

Έφτασε η νύχτα και θα ερχόταν καταιγίδα. Αρχίσαμε να φανταζόμαστε πώς  θα περνούσαν το βράδυ τους εκείνα τα δυο αγοράκια, ενώ εμείς ετοιμαζόμασταν να πάμε στο ζεστό μας σπιτικό.”

“Ρώτησα τον άντρα μου, αφού οι γονείς αρνούνται να πάνε σε καταφύγιο, τι θα έλεγες αν τους ρωτούσαμε αν θέλουν να πάρουμε τα παιδιά ένα βράδυ στο σπίτι και να τα φροντίσουμε;”

“Ε, είπαν ναι…” αυτά ήταν τα λόγια του.

Χωρίς δισταγμό πήγαν και πήραν τα παιδιά από τους γονείς. Ρώτησαν τα ονόματά τους γιατί δεν ήξεραν ούτε πώς τα έλεγαν. Μέσα σε 5 λεπτά αφού μπήκαν στο αμάξι με τα δυο αγόρια, άρχισε όντως να βρέχει. Αλλά για εκείνο το βράδυ, τα δυο αγόρια θα είχαν ένα όμορφο καταφύγιο.

“Όταν τα γυρίσαμε στους γονείς τους το Σάββατο, προσευχηθήκαμε όλοι μαζί σαν οικογένεια στο Θεό να τους έχει καλά και να βρει στα αγόρια ένα καταφύγιο. Ποτέ δεν φανταστήκαμε όμως ότι αυτό το καταφύγιο θα ήμασταν εμείς.”

“Την Κυριακή το πρωί, καθώς φεύγαμε από την εκκλησία, μας πλησίασαν οι γονείς των παιδιών μαζί με έναν κοινωνικό λειτουργό. Ο κοινωνικός λειτουργός μετά από έρευνα είχε αποφασίσει ότι τα παιδιά δεν πρέπει να μείνουν με τους γονείς τους. Εκείνοι μας ζήτησαν τότε αν θέλαμε έστω προσωρινά να κρατήσουμε τα παιδιά ώστε να μην πάνε σε ανάδοχη οικογένεια. Κι έτσι τα αναλάβαμε. Ήταν πριν 5 μήνες και έκτοτε η ζωή μας είναι αληθινή ευλογία.”

“Τώρα έχουμε αποφασίσει να υιοθετήσουμε τα παιδιά. Πιστεύουμε ότι είναι έργο του Θεού που βρεθήκαμε ο ένας στο δρόμο του άλλου. Είχα υποβληθεί σε επέμβαση υστερεκτομής μόλις 6 εβδομάδες πριν τα υιοθετήσουμε και ο άντρας μου είχε πει, “Λοιπόν, όχι άλλα παιδιά για εμάς!” Όλα αυτά ήταν σημάδια που οδηγούσαν τα αγοράκια αυτά στο δρόμο μας. Είμαστε πολύ ευτυχισμένοι που θα γίνουν και επίσημα μέλη της οικογένειάς μας.”

Η ιστορία του Ronnie και της Krystal εμπνέει την αλληλεγγύη για όλους μας. Ευχόμαστε να καταφέρουν να υιοθετήσουν τα μικρά αγόρια και να τους προσφέρουν το σπιτικό και την αγάπη που έχουν τόση ανάγκη.

πηγή : diaforetiko