Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
Είναι μερικά πράγματα στην ζωή, που είναι απλά.
Ένα από αυτά τα απλά, είναι η θέση σου στη ζωή του άλλου.
Ή προτεραιότητα ή στη σειρά αναμονής για “όταν θα”.
Ή προτεραιότητα ή νουμεράκι για καβάτζα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μην αυταπατάσαι.
Όταν δεν έχει χρόνο για ένα μήνυμα δυο λεπτών, δεν θα έχει και χρόνο για να είναι παρόν.
Όταν δεν έχει χρόνο για να σε δει, για να σε κοιτάξει, για να ενδιαφερθεί, δεν θα έχει και χρόνο να σε μάθει, να σε νιώσει, να σε καταλάβει.
Κι όχι δεν σου λέω πως θα τα παρατάει όλα για να είναι εκεί κάθε λεπτό, κάθε στιγμή και κάθε δευτερόλεπτο, όμως ναι, πρέπει να μπορεί να σε κάνει να νιώσεις σημαντικός. Να μπορεί να σε κάνει να νιώσεις πως είναι παρόν. Να μπορεί να σε κάνει να νιώσεις.. ακόμα κι αν δεν είναι εκεί με τη φυσική του παρουσία.
Κι όταν είναι εκεί με τη φυσική του παρουσία και νιώθεις μόνος, τότε μην το ψάξεις, μην το αναλύσεις, έχεις ήδη αργήσει να πάρεις δρόμο και να τρέξεις μακριά.
Ή είσαι προτεραιότητα, ή είσαι καβάτζα.
Και καβάτζα δεν αξίζει να είσαι ούτε εσύ, ούτε κανείς άλλος.
Καβάτζα, δεν αξίζει να είναι κανείς που ένιωσε, έδωσε, δόθηκε και παραδόθηκε.
Καβάτζα, δεν αξίζει να είναι κανείς, τελεία και παύλα.
Μην περιμένεις να αλλάξει, δεν θα αλλάξει.
Μην περιμένεις να φτιάξουν οι συνθήκες, πάντα θα υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από εσένα.
Μην περιμένεις μια αξιοπρεπή δικαιολογία. Είναι απλά δικαιολογία!
Κι εσένα, σου αξίζουν καθαρές κουβέντες. Καθαρές εξηγήσεις και ντόμπρες συμπεριφορές.
Γιατί καβάτζα ανθρώπους, κρατάνε τα ανθρωπάκια.
Καβάτζα έρωτες κρατάνε οι δειλοί.
Καβάτζα και περίπου και χλιαρά, κρατάνε οι ανασφαλείς.
Εκείνοι που φοβούνται μην τυχόν και μείνουν μόνοι με τον εαυτό τους και δουν τα χάλια του μέσα τους.
Θα τους καταλάβεις εύκολα αν τους ρωτήσεις, αν έμειναν ποτέ μόνοι!
Όχι θα σου πουν.
Πήγαιναν πάντα στον επόμενο. Προϋπήρχε ο επόμενος κι απλά άλλαζαν τη βάρδια.
Σαν την μαϊμού από το ένα κλαρί στο άλλο.
Μόνο που δεν ξέρω αν το ξέρεις, τον κώλο της ημαϊμού όσο και να θέλει να τον κρύψει δεν μπορεί.
Φαίνεται όσο πηδάει από κλαρί σε κλαρί.
Γι’αυτό πάρε το μήνυμα νωρίς και μην χαραμίζεσαι.
Ή προτεραιότητα, ή τίποτα.
Κι από το περίπου, να προτιμάς πάντα το τίποτα!
