Κυριακή μεσημέρι…

Μια ιεροτελεστία της ελληνικής οικογένειας που φθίνει. Το κυριακάτικο τραπέζι. Αυτό γύρω από το οποίο μαζεύεται όλη η οικογένεια. Γονείς, παιδιά, γιαγιάδες, παππούδες.

Κλείνω τα μάτια και γυρίζω πίσω το χρόνο. Σαν καρέ από ταινία ξαναπαίζω σκηνές από την παιδική μου ηλικία.

Κυριακή μεσημέρι… και μόλις έχω γυρίσει από τη βόλτα με τον παππού. Από το λόφο του Αρδηττού, στο Ζάππειο και από εκεί μέσα στον Εθνικό κήπο. Πόσο πελώριος φάνταζε τότε στα μάτια μου και πόσο τρομακτικό το λιοντάρι που νωχελικά περνούσε την ώρα του σε ένα κλουβί. Επιστροφή στο σπίτι με σοκολάτες ανά χείρας. Ο παππούς που δεν μου χαλούσε ποτέ χατήρι, που με ανέβαζε στους ώμους του ακόμη και όταν υπέφερε από τους πόνους.

Στο σπίτι οι μυρωδιές τρυπώνουν στο ρουθούνι μου. Η πίτα της γιαγιάς μου να μοσχομυρίζει. Λίγο πριν τη βάλει στο φούρνο με μυεί στην τέχνη του να ανοίγεις φύλλο. Έχω την εικόνα της μπροστά μου. Να φοράει τη λευκή ποδιά της, να έχει μαζέψει τα μανίκια της και να «χαϊδεύει» τη ζύμη με δεξιοτεχνία, με τρυφεράδα σα να ήταν μωρό. Την ακούω να σιγοτραγουδάει ηπειρώτικους σκοπούς. Τη θυμάμαι να μου λέει πως το φύλλο θέλει αγάπη και υπομονή.

Δεν είναι, όμως, η πίτα της που γαργαλάει τον ουρανίσκο μου. Είναι αυτές οι μελωμένες δίπλες που όσο και εάν προσπάθησε δεν κατάφερε ποτέ να μου μάθει πως να τις φτιάχνω.

Και μετά το φαγητό γέλια, ιστορίες και αυτοσχέδια παραμύθια με χάδια και αγκαλιές. Σε αυτήν την πελώρια αγκαλιά που είχε η γιαγιά μου και τους χωρούσε όλους.

Πόσα σ’ αγαπώ σας είπα γιαγιά και παππού; Δεν θυμάμαι ούτε ένα.

Πόσα ευχαριστώ σας είπα; Μάλλον λιγότερα από όσα αξίζατε.

Μεγάλωσα τώρα και έχω παιδιά γιαγιά…Τα βλέπω να παίζουν με τα δικά σου τα παιδιά, αυτά που έχουν πάρει τη δική σου θέση δίπλα στο τζάκι. Ακούω τη φωνή της μητέρας μου να διαβάζει στην κόρη μου το καινούργιο παραμύθι του Αντώνη Παπαθεοδούλου από τη σειρά της Playmobil Play & Give, “Τα μαγικά του παππού και της γιαγιάς». Βλέπω τον πατέρα μου να συναρμολογεί μαζί με το γιο μου τις νέες φιγούρες Playmobil. Παρόμοιες με αυτές που μου αγόραζε ο δικό; μου παππούς. Κάθε Κυριακή έχει μια καινούργια για τα παιδιά μου και την κρύβει σε ένα μέρος μυστικό. Όλοι μαζί ξεκινούν ένα «κυνήγι θυσαυρού» για να βρουν τα κρυμμένα παιχνίδια και να αρχίσει η περιπέτεια… Με τον πατέρα μου, αυτόν που δεν χαλάει χατήρι στα παιδιά μου.

Από τη δική τους γιαγιά τα δικά μου παιδιά ζητούν μπιφτέκια με μικρές πατατούλες στο φούρνο. Και μετά το φαγητό της μητέρας μου η αγκαλιά είναι καταφύγιο για τα δικά μου τα παιδιά.

Κάθε Κυριακή φεύγουμε από το σπίτι των παππούδων γεμάτοι τρυφερά συναισθήματα και γλυκές αναμνήσεις. Αυτές που θα συνοδεύουν τα παιδιά μου τα χρόνια που θα έρθουν, όπως ακριβώς με συνοδεύουν οι δικές μου στην ενήλικη ζωή μου. Μαζί με τα παιχνίδια τους, ως ενθύμια αθωότητας και ανεμελιάς

Κάθε φορά υπενθυμίζω στα παιδιά μου να λένε τα ευχαριστώ και τα σ’ αγαπώ που αξίζουν στον παππού και τη γιαγιά. Γιατι πολλές φορές αυτά που δεν λέμε μας πονάνε σαν μικρές ανοιχτές πληγές. Πάνω απ’ όλα να δείχνουν την αγάπη τους στα πρόσωπα που κουβαλάμε μέσα στην καρδιά μας. Στην οικογένεια μας. Γιατί όπως είπε και ο Ουγκώ “Ευτυχισμένο σπίτι εκείνο, μέσα στο οποίο βρίσκονται ενωμένα η κούνια του παιδιού και η πολυθρόνα της γιαγιάς”

πηγή : 4moms