Κανείς δεν θέλει να σκέφτεται τον θάνατο, αλλά σε κάποια στιγμή σίγουρα όλοι έχουμε αναρωτηθεί τι θα έλεγαν όσοι παρευρισκόντουσαν στην κηδεία μας ή έγραφαν κάτι για μας. Όταν η Mary Patricia «Pat» Stocks από το Τορόντο του Καναδά κατάλαβε πως το τέλος πλησιάζει, άρχισε να σκέφτεται και εκείνη αυτά τα πράγματα.
Ήξερε ακριβώς τι δεν ήθελε: μία καταθλιπτική κηδεία με κλάματα και στεναχώρια. Όταν τελικά έφυγε στην ηλικία των 94 ετών, ο γιος της τίμησε την επιθυμία της όταν ήρθε η ώρα του να μιλήσει για εκείνη στην κηδεία.
Τα παιδιά της Mary την περιγράφουν σαν “θαυμάσια δυσλειτουργική” και δεν τους φάνηκε παράξενο το ότι δεν ήθελε μία συνηθισμένη τελετή. Έτσι, όταν ο γιος της άρχισε να μιλάει, έλιωσαν όλοι από τα γέλια – και αυτό σήμαινε ότι τα πήγαινε μια χαρά! Δείτε ένα απόσπασμα από τα όσα είπε:
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
“… Άφησε πίσω πολλά στην κόρη και τους γιους της που δεν έχουν ιδέα τι να τα κάνουν. Οπότε εάν ψάχνει κανείς για μία τεράστια τηλεόραση από την δεκαετία του 90, μία μεγάλη ομπρέλα, ένα φούρνο ελαφρώς μεταχειρισμένο ή ένα Oldsmobile του 2001 με μόλις 71,000 km, τότε μην διστάσετε να μας ενημερώσετε. Βέβαια ίσως χρειαστεί να περιμένετε αρκετά γιατί η λίστα αναμονής είναι μεγάλη.
Αυτό δεν είναι αγγελία καταστήματος, αλλά η νεκρολογία για μία σπουδαία Γυναίκα, Μητέρα, Γιαγιά και Προγιαγιά που γεννήθηκε στις 12 Μαΐου 1921 στο Τορόντο του Καναδά… Αφήνει πίσω μία πολύ δυσλειτουργική οικογένεια που αγαπούσε πολύ και ήταν περήφανη. Πάντα έλεγε την αλήθεια ακόμα και αν ήταν πολύ σκληρή.
Είχε πολύ μεγάλο λεξιλόγιο σε βρισιές και ήξερε πιο πολλές από ότι οι περισσότεροι μαθαίνουν όλη τους τη ζωή. Της άρεσε πάρα πολύ να ασχολείται με τον κήπο της και να τον καθαρίζει με την βοήθειά μας, όσο ακόμα επιτρεπόταν η παιδική εργασία.
Τα ενθαρρυντικά της λόγια, λόγια σοφίας και μερικές φορές παρηγοριάς, μας κρατούσαν δεμένους και μας έδωσε κάτι να περάσουμε στην επόμενη γενιά. Ήταν πολύ καλή μαγείρισσα. Πίστευε πως έπρεπε να μαγειρέψεις πολύ καλά το φαγητό, μέχρι να γίνει λάστιχο, έτσι ώστε να πεθάνουν όλα τα μικρόβια.
Επίσης πίστευε πως αν το σάντουιτς ήταν κατεψυγμένο, πάλι πέθαιναν τα μικρόβια. Έτσι μας έδινε κάθε μέρα πριν το σχολείο ένα κατεψυγμένο σάντουιτς για πρωινό.
Μας έμαθε να χρησιμοποιούμε πάντα χαρτοπετσέτα. Προσποιούμασταν ότι βήχαμε και φτύναμε το φαγητό. Έτσι στην ουσία δημιουργήθηκε και η δίαιτά μας.
Θα λείψει πολύ στην οικογένειά της, η οποία την αγαπούσε πάρα πολύ και ποτέ δεν θα ξεχάσει το πνεύμα, την εξυπνάδα, την γοητεία, την χάρη και την ατελείωτη αγάπη και φροντίδα της προς εμάς…”
Δεν είναι μία συνηθισμένη νεκρολογία, αλλά όπως ο γιος της την περιγράφει, μάλλον είναι αυτή ακριβώς που θα ήθελε και η ίδια.
Εσείς τι πιστεύετε;
πηγή : fanpage
