Γνωρίζεις κάποιον. Μιλάτε και καταλαβαίνεις πως υπάρχει αυτό το κάτι ανάμεσά σας. Αποφασίζεις για ακόμα μια φορά να μην βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα, γιατί σίγουρα την έχεις πατήσει ξανά. Ενθουσιάζεσαι αμέσως και μετά πέφτεις από τα σύννεφα.
Ξέρεις όμως πως και πάλι θα δώσεις, θα ανοιχθείς και θα ξεχάσεις όλα όσα έχεις περάσει. Θα τα αφήσεις πίσω.
Καθώς περνάει ο καιρός, κολλάτε ακόμα περισσότερο. Υποσχέσεις, λέξεις και πράξεις γίνονται αιτία να ξεκινήσεις να νιώθεις έστω κάτι μικρό. Ξεκινάς να νοιάζεσαι. Ίσως και να νιώθεις αυτές τις πεταλούδες στο στομάχι.
Και ξαφνικά μια μέρα εξαφανίζεται. Χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Έτσι γιατί περίεργα την είδε, που λέμε. Τουλάχιστον έτσι σε αφήνει να πιστεύεις. Και εσύ στέκεσαι εκεί περιμένοντας μια εξήγηση που δεν θα έρθει ποτέ.
Πίστεψε με, αδύναμος άνθρωπος είναι αυτός που φεύγει χωρίς να πει λέξη. Αυτός, που δεν είχε τη δύναμη να σου πει, πως θέλει να σου πάρει πίσω όσα σου έδωσε. Αυτός, που την επόμενη φορά που θα γνωρίσεις ξανά κάποιον, θα σε κάνει να ακούς τα λόγια του ψεύτικα.
Μην αφήσεις κανέναν να σου στερήσει το δικαίωμα να αφήνεσαι και να σε κάνει να φοβάσαι να αισθάνεσαι. Εσύ αποφασίζεις για τον εαυτό σου και για το ποιος θα μείνει ή θα φύγει από τη ζωή σου. Εσύ και μόνο εσύ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Γράφει η Ειρήνη Αγγελίδη
πηγή : loveletters.gr
