Όταν μαζί με τον Ben πήραμε τον Junior, τον ονομάσαμε έτσι διότι φανταζόμασταν πως ήταν η «πρακτική» μας για ένα μελλοντικό παιδί.
«Ας πάρουμε έναν σκύλο«, σκεφτήκαμε, «κι αν μπορέσουμε να τον κρατήσουμε ζωντανό για 3 χρόνια, θα βάλουμε μπροστά τις διαδικασίες για να υιοθετήσουμε ένα παιδί.«
Τελικά έζησε 10 χρόνια και 2 μέρες και αυτό που καταλάβαμε ήταν πως αυτό που πάντα – και τελικά μόνο – θέλαμε, ήταν ο Junior.
Το σχέδιο ήταν να πάρουμε αρχικά ένα καθαρόαιμο (ο Junior ήταν Wheaten Terrier) και στη συνέχεια ένα ημίαιμο για «ισορροπία», αλλά τελικά δεν τα καταφέραμε. «Κι αν ο Junior νιώσει ότι προσπαθούμε να τον αντικαταστήσουμε;»
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ένα από τα βιβλία εκπαίδευσης που είχα αγοράσει, συνιστούσε τις πρώτες εβδομάδες να αφιερώνουμε όσο περισσότερο χρόνο μπορούσαμε στον Junior και αυτό ακριβώς κάναμε, μέχρι που σύντομα βρεθήκαμε με ένα κομμάτι της ψυχής μας να ανήκει αποκλειστικά σε αυτό το πλασματάκι που κοιμόταν στο πλάι μας. Από εκείνο το σημείο και μετά, όλα άλλαξαν. Όταν είσαι λυπημένος, ο σκύλος σου το ξέρει. Όταν είσαι ευτυχισμένος, το ίδιο είναι κι αυτός. Έχεις πλέον έναν φίλο όπως κανέναν άλλο μέχρι εκείνη τη μέρα και ποτέ δε θα μάθει καν το όνομά σου…
Τα μάτια του ήταν ανθρώπινα…
Ένας σκύλος κυριολεκτικά ανοίγει την καρδιά σου. Σε εισάγει στην πιο απλή, ειλικρινή και αγνή μορφή αγάπης. Σε εκείνη που ένιωθες όταν ήσουν παιδί και ο κόσμος ήταν γεμάτος θαύματα. Σχεδόν ένα χρόνο αφότου τον υιοθετήσαμε, ήμουν στο σπίτι και δούλευα. Ο Junior βρισκόταν δίπλα μου και κοιτώντας τον σκέφτηκα: «Τι θέλει; Τον τάισα, τον πήγα βόλτα και παίξαμε.» Και τότε κατάλαβα:Ήθελε απλά να είναι δίπλα μου, γιατί είμαστε φίλοι.
Η γιαγιά του Ben πέθανε πριν από ένα μήνα και ο Junior ήξερε ότι έπρεπε να είναι δίπλα του. Κοιμόταν στο κρεβάτι μαζί μας, τέντωνε το σωματάκι του όσο περισσότερο μπορούσε και κολλούσε πάνω στον έναν από τους δυο μας έτσι ώστε το μεγαλύτερο μέρος του εαυτού του να ακουμπάει το περισσότερο μέρος του δικού μας.
Ο Junior έφυγε πλέον…
Το Σ/Κ έπαθε ρήξη σπλήνας και παρότι η εγχείρηση πήγε καλά, τη Δευτέρα που πήγαμε να τον πάρουμε από τον κτηνίατρο, οι επιπλοκές είχαν ήδη ξεκινήσει. Το αίμα του άρχισε να πήζει και λίγες ώρες αργότερα οι θρόμβοι είχαν φτάσει στον εγκέφαλό του. 20 λεπτά αργότερα, σταμάτησε να αναπνέει.
Εκείνο το απόγευμα, απλά περιπλανιόμασταν στο σπίτι σαν ζόμπι ή πηγαίναμε στα σημεία που τον βγάζαμε βόλτα. Δεν ξέραμε τι άλλο να κάνουμε.
Η ιστορία μας δεν είναι μοναδική. Ίσως τα έχετε περάσει κι εσείς. Αν ναι, τότε ξέρετε τι μας συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Αν πάλι όχι, αφήστε με να σας πω ότι ακόμη και τώρα ψάχνουμε στο σπίτι για τα κομμάτα της ραγισμένης μας καρδιάς. Αλλά άξιζε.
