Για να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν πίστεψα στα κλικ.
Στα κλικ που μας κάνουν ή δε μας κάνουν, οι άλλοι και μας τραβάνε κοντά τους και κολλάμε ξαφνικά, ή μας σπρώχνουν μακριά τους, μας διώχνουν και απλά τους ξεχνάμε.
Δε πιστεύω στα αυτόματα κλικ που κάνουμε εμείς μέσα στο κεφάλι μας κι αλλάζουμε σκέψη, αισθήματα, τρόπο ζωής. Δε πίστεψα ποτέ ότι έχουμε διακόπτες, να τους ανοιγοκλείνουμε και να τους αναβοσβήνουμε. Δε πείστηκα ποτέ ότι έχουμε τέτοια ψυχρότητα μέσα μας να ορίζουμε με μια κίνηση μηχανική αυτό που νιώθουμε κι αυτό που θέλουμε. Με τα συναισθήματα πάντα πορευόμουν. Συναισθήματα και αισθήσεις να ανάβουν – όχι διακόπτες – αλλά φεγγάρια και ήλιους όταν την πατούσα. Να σβήνει το σύμπαν ολάκαιρο όταν παραπατούσα. Πάθη και αδυναμίες να προβάλλουν σιγά και βασανιστικά μέσα από βλέμματα, λόγια, πράξεις.
Να γίνονται ένα με τις επιθυμίες και τις ανάγκες, τις προσμονές και τις φαντασιώσεις. Και έπειτα να μεγαλώνουν ή να γκρεμίζονται, αφήνοντας το συναίσθημα αγκαλιασμένο με τις ανασφάλειες και τους φόβους, να ψάχνει από κάπου να πιαστεί.
Όχι, διακόπτη ποτέ δε βρήκα να τον πατήσω και να ξενερώσω με τη μία.
Να τον ξαναπατήσω και να κάνω restart.
Reset δεν έχω.
Διαδικασίες επίπονες ξέρω. Να ερωτεύομαι, να δένομαι και να ξεδένομαι. Πορείες υπέροχες και επώδυνες, αλλά ποτέ αυτόματες. Κι ούτε με το χρόνο έχει να κάνει η διαδικασία αυτή. Μπορεί να πάρει ένα μήνα ή ένα λεπτό. Αυτόματη όμως δεν είναι ποτέ. Είναι το συναίσθημα εκείνο που σε ανάβει ή σε σβήνει. Οι σκέψεις και οι αξιώσεις – κι ακόμη περισσότερο οι φαντασιώσεις που ζούνε μέσα στο συναίσθημα αυτό. Αυτές ορίζουν το on και το off.
Πίκρες παλιές που έρχονται και κολλάνε πριν ξεκολλήσεις, έρωτες υπέροχοι που ζουν στη μνήμη σου και σε αλλάζουν κάθε φορά πριν ξαναερωτευτείς από την αρχή. Όταν λοιπόν μου λες ‘πάρτο αλλιώς’ κοιτώ αμήχανα δεξιά κι αριστερά. Όταν μου ζητάς τον κόσμο όλο ξέρω πως θα αργήσω να στον δώσω. Κι όταν μου τον γυρίζεις πίσω, δύσκολα θα απλώσω τα χέρια να τον πάρω. Όταν είμαι σε ένα σημείο ξέρω ότι προχώρησα βήμα βήμα για να φτάσω εκεί και πως θα μου χρειαστούν άλλα τόσα βήματα για να φύγω. Για να αποχωρίσω και για να αποχωριστώ. Χωρίς κλικ. Όχι, ρομποτάκια δεν είμαστε και διακόπτες δεν έχουμε…
Κι ας ξέρω ότι όταν σε πρωτοείδα άναψαν χίλια φώτα μέσα μου. Κι ας ψάχνω τώρα μες τον πόνο μου απεγνωσμένα κάπως να τα σβήσω. Αλλά στο κλικ δεν πίστεψα ποτέ και δεν πιστεύω ούτε τώρα. Γιατί όσο κι αν ψάχνω αυτόν τον απίθανο διακόπτη, που τόσο ιδανικά τα τερματίζει όλα με μιας, μου είναι αδύνατον να τον βρω.
Ούτε στο μυαλό μου, ούτε στην καρδιά μου.
Πουθενά δεν το βρίσκω το ρημάδι τον διακόπτη, να τον κλείσω μια για πάντα, να μην πονάω άλλο πια.
Της Ελένης Ομήρου.
πηγή : anapnoes
