Φόβοι που χαθήκαν, πριν καν γεννηθούν. Αστέρια που έσβησαν πριν προλάβουν να φωτίσουν. Σταγόνες που εξατμίστηκαν, πριν γίνουν βροχή. Όνειρα χαμένα, γεμάτα βαλίτσες που δεν μπόρεσαν να φτάσουν ποτέ στον προορισμό τους.
Και μια καρδιά γεμάτη θλίψη, που δεν πρόφτασε να γευτεί τη ευτυχία . Έστω αυτή τη ελάχιστη δόση, που έρχεται σαν ένεση στην ζωή μας για να μας δώσει λίγη δύναμη και νόημα για να παλεύουμε.
Πόσοι από εμάς, όμως πάλεψαν πραγματικά για τα όνειρά τους και δεν παγιδεύτηκαν στις ίδιες τους τις φοβίες ; Πόσοι από εμάς έφτασαν στο τέρμα τους , δίχως να κολλήσουν πουθενά;
Πόσοι από εμάς, πίστεψαν στον εαυτό τους και δεν λύγισαν στις πρώτες θύελλες που συναντήσανε;
Το πρόβλημα όμως με τους ανθρώπους είναι, ότι ενώ την ίδια στιγμή που με τα λόγια πλησιάζουμε τον στόχο μας, στην πραγματικότητα βρισκόμαστε ακόμη απέναντι του. Βρισκόμαστε ακόμη εκεί να τον κοιτάμε. Είναι σαν μας έχει δέσει κάποιος και να μην μας αφήνει να έρθουμε κοντά του.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είναι σαν να είμαστε φυλακισμένοι και μόνο τα μάτια και η καρδιά μας, να απολαμβάνουν την ελευθερία, η οποία όμως δεν είναι αρκετή για να ξελυθούμε από τα δεσμά μας.
Ωστόσο εμείς είμαστε η ίδια η φυλακή μας. Έχουμε μάθει απλά να βουτάμε στη άβυσσο, όταν δεν θέλουμε να δούμε την αλήθεια μας. Έχουμε μάθει να σκύβουμε το κεφάλι σε όσα μας λυγίζουν και να συμβιβαζόμαστε με όσα μας συμβαίνουν, χωρίς να παρεμβαίνουμε.
Έχουμε μάθει τα εύκολα θέλω μας, να τα μετατρέπουμε σε δύσκολα κι άπιαστα όνειρα.
Αυτό όμως που πρέπει να ξέρουμε είναι πως έτσι πνιγόμαστε μέσα στα ίδια μας τα λάθη. Τα εμπόδια και οι δυσκολίες δεν θέλουν και πολύ για να σφίξουν το σχοινί. Και οι φοβίες και η αδυναμία γελάνε και χαίροντα, κάθε φορά που εμείς απομακρυνόμαστε όλο και πιο πολύ από αυτά.
Γι’ αυτό για να μην υπογράψουμε την ίδια μας την καταδίκη, παραδίδοντας την σε χέρια που αντί να μας σηκώσουν θα μας ρίχουν στον γκρεμό, πρέπει να μάθουμε να παλεύουμε.
Πρέπει να μάθουμε να προσπαθούμε και να αγωνιζόμαστε για οτιδήποτε, χρωματίζει την ζωή μας, βγάζοντας την από αυτήν την μόνιμη μιζέρια που έρχεται να σκεπάσει οτιδήποτε το θετικό.
Πρέπει να πιστεύουμε στον εαυτό μας και στις δυνάμεις μας. Να λέμε «μπορώ» και να συνεχίζουμε αυτό που αρχίσαμε. Μπορεί οι στροφές μας να μην μας οδηγήσουν πάντα στο ιδεατό, μπορεί να μην το αγγίξουν και καν, αλλά το πιο σημαντικό από όλα θα είναι η διαδρομή, αυτή η προσπάθεια που κάναμε.
Οι προσπάθειες άλλωστε είναι τα μισά όνειρα μας.
Όταν πολεμά κάποιος, τα όνειρα του στήνουν χορό και χαμογελάνε από ευτυχία.
Φωτίζουν σαν αστέρια και πέφτουν χαρούμενα σαν βροχή, κατακλύζοντάς τη ζωή του με αισιοδοξία και δύναμη.
Τον αγαπάνε τόσο που τον ενθαρρύνουν, δίνοντας του κάθε μέρα κουράγιο για να συνεχίσει.
Γι’ αυτό μην τα πληγώνετε, μην τα γκρεμίζεται τόσο εύκολα και μην τα ραγίζετε.
Αγωνιστείτε για κάθε τι που αξίζει για σας, ακόμη κι αν στο τέλος αυτό προβεί μάταιο.
Γιατί, ότι δεν τολμά κάποιος μια μέρα τον μισεί και μένει σαν αγκάθι πάντοτε να του θυμίζει κάθε μέρα και κάθε στιγμή το πόσο δειλός υπήρξε κάποτε που φοβήθηκε να κυνηγήσει και να αγγίξει το ίδια του τα όνειρα.
Τα όνειρα αυτά που κουβαλούσε μέσα του σαν θησαυρό αλλά ποτέ δεν άντεξε να δει την πραγματική τους λάμψη.
Της Ασημίνας Μάνου.
πηγή : anapnoes
