Άνθρωποι πάνε και έρχονται συνεχώς στις ζωές μας. Άλλοι περνούν με βιασύνη δίχως να προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο, δεν τους ενδιαφέρει η ουσία, δεν τους ενδιαφέρει να δώσουν. Ίσως φοβούνται να εκτεθούν γι’ αυτό επικεντρώνονται στις γρήγορες και εύκολες απολαύσεις.
Βιάζονται, πολύ βιάζονται…Θέλουν να προφτάσουν να χαρούν όσα περισσότερα σώματα και ψυχές γίνεται…Λες και κάνουν κάποιου είδους συλλογή, λες και με αυτό τον τρόπο αφήνουν το σημάδι τους στο χρόνο, στον κόσμο…
Άλλοι πάλι δεν είναι τόσο βιαστικοί. Αφιερώνουν περισσότερο χρόνο, εκτίθενται λίγο παραπάνω. Δεν ξέρω αν το κάνουν συνειδητά ή υποσυνείδητα αλλά φαίνεται να νοιάζονται πραγματικά να ανακαλύψουν το μυστήριο της ύπαρξής σου. Ίσως σε αφήσουν και σένα να γνωρίσεις λίγο από εκείνους, λίγο από τον εσώτερό τους εαυτό…
Ίσως…
Διότι μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος για κάποιον; Για το αν σου έδειξε την αλήθεια του ή την έκρυψε καλά μέσα στα ψέματά του; Αν την ανακάτεψε με φαντασία και όρεξη της στιγμής και κάπου εκεί αυτή η αλήθεια αλλοιώθηκε; Το ξέρεις; Μάλλον όχι.
Και αν πάλι η αλήθεια κάποιου δεν είναι ίδια πάντα και παντού; Αν τείνει να αλλάζει συνεχώς ανάλογα με τις συνθήκες, τα κέφια, τη διάθεση, τα συμφέροντα;
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όλοι αναζητούμε απεγνωσμένα μια κάποιου είδους σταθερότητα. Όλοι θέλουμε να μπορούμε να κουρνιάζουμε κάπου στα δύσκολα, να υπάρχει μια άγκυρα για μας, ένα μέρος ασφαλές, όμορφο, ήρεμο, ήσυχο. Όλοι αναζητούμε το ησυχαστήριό μας αυτό και κάθε φορά που έχουμε την ψευδαίσθηση ότι το βρήκαμε το προσέχουμε όπως προσέχουμε τα ακριβά κειμήλια και τις πορσελάνινες κούκλες.
Φοβόμαστε μην τυχόν και κάτι μας το πάρει μακριά, μην τυχόν και κάποιος μας το αρπάξει βίαια, μην τυχόν και σηκωθεί φουρτούνα από το πουθενά και μας πάρει όλους και μας σηκώσει, μην τυχόν και σβήσει και πάψει να υπάρχει κάπου εκεί για μας…
Και ο φόβος έχει ένα κακό: γιγαντώνεται…
Τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα και μας παρασέρνει. Μας κάνει να πέφτουμε μέσα στην ίδια μας την παγίδα. Μας κάνει να διώχνουμε ότι πολυτιμότερο έχουμε και μας τσακίζει, μας αποδυναμώνει, μας κάνει ευάλωτους, αδύναμους…
Και όλα αυτά, τόσο γρήγορα, τόσο αστραπιαία, τόσο επώδυνα, τόσο άτσαλα, τόσο άδικα…
Πασχίζουμε να τον πολεμήσουμε αλλά είναι ήδη αργά. Μας έχει κυριεύσει, μας έχει υποδουλώσει και πνίγει κάθε προσπάθειά μας να επανέλθουμε…
Δε μας λυπάται αλλά και γιατί να μας λυπηθεί; Εμείς του κάναμε το χατήρι, εμείς του αφήσαμε χώρο να απλώσει τα πλοκάμια του, εμείς, καθώς γεμίσαμε ανασφάλειες, καθώς χάσαμε την πίστη μας, καθώς υιοθετήσαμε το αδύνατο ως πρότυπο…
Εμείς…
Εμείς…
Εμείς…
Και τώρα ψάχνουμε να βρούμε αυτό που μας οδήγησε εξ’ αρχής εκεί, στο ησυχαστήριό μας…
Την επιθυμία,αυτή την άτιμη μυστική δύναμη που της αρέσει να παίζει κρυφτούλι παρέα με τα υπόλοιπα συναισθήματά μας, που αλλάζουν τόσο γρήγορα χωρίς πολλές φορές να το καταλάβαίνουμε…
Γιατί όπως λέει και ένα ρητό: ” Η μαγεία κρατάει μόνο όσο υπάρχει επιθυμία”.
Και όσο η επιθυμία κρύβεται τόσο εμείς πεισμώνουμε. Γιατί τη θέλουμε τη μαγεία στην ζωή μας. Τη θέλουμε γιατί έτσι γίνεται πιο όμορφη και αναζητούμε απελπισμένα τη χαμένη μας αυτή επιθυμία…
Ίσως νομίσουμε ότι πρέπει να την αναζητήσουμε αλλού, σε άλλο ησυχαστήριο, σε άλλη αγκαλιά, σε άλλο φιλί, σε άλλο άνθρωπο…
Ίσως και να’ναι όντως έτσι…
Ίσως όμως, αυτή να μην έχει εξαφανιστεί…Ίσως να υπάρχει ακόμα εκεί. Ίσως απλά μας κρύβεται γιατί θέλει να μας δοκιμάσει, γιατί θέλει να μας δείξει πως αν δεν κοπιάσεις, αν δε δυσκολευτείς, δε θα μάθεις, δε θα ‘χει την ίδια αξία…
Γιατί η πραγματική επιθυμία ακολουθεί την αντίστροφη πορεία από το φόβο.
Προχωρά αργά.
Μεγαλώνει βαθμιαία.
Φουντώνει με τον καιρό και γίνεται πιο δυνατή, πιο ανεξέλεγκτη, πιο εκδηλωτική…
Αν δεν παλέψεις όμως για αυτή θα τη χάσεις μονομιάς…
Εσύ θα την αφήσεις, δε θα σε αφήσει εκείνη.
Της Χρύσας Λεϊμονή.
πηγή : anapnoes
