Fumara.gr
ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ

Εκείνα που με πονάνε περισσότερο είναι όσα κράτησα μέσα μου.

Ακολουθήστε μας στο GOOGLE NEWS και FACEBOOK

Εκείνα που με πονάνε περισσότερο είναι όσα κράτησα μέσα μου. Τα λόγια που από δειλία δεν ξεστόμισα.
Τα πιο έντονα συναισθήματα που έκρυψα από το φόβο της μοναξιάς.
Τα πιο δυνατά αισθήματα μου που κάτω απο τον τρόμο της εγκατάλειψης μιλούσαν σιωπηλά.
Τον τεράστιο θυμό μου που θυσίασα στον βωμό της κατανόησής μου.
Τις προδοσίες και τις αχαριστίες που σκέπασα με την συγχώρεσή μου. Και τις ενοχές μου που έγιναν θάλασσες και έπνιξαν την υπόστασή μου.

Εκείνα που με πονάνε περισσότερο είναι όσα φύλαξα στα έγκατα της ύπαρξής μου. Οι κραυγές του πόνου μου που κλείδωσα στα υπόγεια της οντότητάς μου. Οι δυνατές φωνές της καρδιάς μου που συγκάλυψα με τη φυγή και την αξιοπρέπειά μου.

Όλοι μου οι φόβοι με τους οποίους πάλεψα μέσα στα σκοτάδια με την μοναχικότητα μου.
Οι μεγαλύτερες ευαισθησίες μου που δεν έβγαλα ποτέ στην επιφάνεια μου.
Οι όμορφες  σκέψεις μου που εγκλώβισα στα άδυτά μου. Αυτά που έντυσα με το όμορφο φόρεμα της καλοσύνης μου και τσαλακώθηκαν στις κακότοπες διαδρομές μου. Τα στολίδια της προσωπικότητάς μου που κλάπηκαν απο τους αχάριστους και εκμεταλλευτές του κόσμου. Τις προσδοκίες και τις ελπίδες μου που έγιναν προσάναμμα στις φωτιές του. Τα υπέροχα όνειρα μου που έγιναν βροχή στο πρώτο σύννεφο του ανέμου. Τα όνειρα που μου λήστεψαν. Την ψυχή μου που κατέθεσα σε τράπεζες χωρίς αντίκρυσμα.

Δε με πονάνε τόσο όσα λέχθηκαν, όσο αυτά που δεν άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να εκφράσει. Εκείνα που συγκράτησα τις στιγμές της παρόρμησής μου. Που έδεσα με άγκυρες στα λιμάνια της σιγής μου. Όσα δεν βρήκα την δυναμη να πω αντίκρυζοντας τα ερείπια της ζωής μου. Τις στιγμές που μάζευα ένα-ένα τα θρύψαλλα της υπόστασής μου. Λυπάμαι για  όσα δεν είπα τις ώρες που τα ‘’ θέλω’’ μου, ισοπεδώθηκαν στα ‘’πρέπει’’. Οι ανάγκες μου που κατατροπώθηκαν σε αλλότριες απαιτήσεις.
Και οι επιθυμίες μου έγιναν δρόμος στα πόδια των περαστικών. Όσα δεν  άφησα να βγουν απο το στόμα μου τις ώρες που τα αγκάθια τρυπούσαν τα ρόδα της καρδιάς μου. Τότε που οι πληγές αιμορραγούσαν  στα σωθικά μου. Που το δίκαιό μου στεκόταν μετέωρο απαιτώντας διεκδίκηση.  Τα ’’ γιατί’’ μου αναζητώντας εξήγηση. Και εγώ μία άλαλη και άφαντη ύπαρξη που δεν είχα την απαραίτητη δύναμη.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Με πληγώνουν οι λέξεις που δεν ενόχλησα όταν είχα την ευκαιρία και οι πράξεις που δεν υλοποίησα απο καθαρή λιποψυχία. Οι ανείπωτες συλλαβές μου που έπεσαν  αδιαμαρτύτητες στο κενό αντιμετωπίζοντας την μικροπρέπεια και το κακό. Οι αγενείς και χυδαίες συμπεριφορές που δεν ανταπέδωσα από ατόφιο αυτοσεβασμό. Οι αρχές και οι αξίες μου που δεν μου επέτρεψαν στις σκάρτες και χυδαίες στάσεις να ανταποκριθώ. Κράτησα μέσα μου όλα όσα ήθελα ή έπρεπε να πω κι έγιναν γάγγραινα που λιώνει κάθε κύτταρό μου που αγαπώ.  Σφάλισα το στόμα σε ότι μου ξέσκιζε τα σωθικα. Έκοψα τα φτερά σε όσα ωραία μπορούσαν να εκτοξεύσουν την αυτοεκτίμησή μου ψηλά.
Και καθήλωσα τον εαυτό μου σε τούτη την γη κρατώντας δάδα αναμμένη την αθόρυβη και αξιοπρεπή μου στάση ζωής.

Εκείνα που με πονάνε περισσότερο είναι όσα βούτηξα στην απόλυτη σιωπή μου. Όσα λάθη και πάθη χρέωσα άδικα με αυτά τη ζωή μου. Και όλα εκείνα τα άξια και υπέροχα που έκρυψα στο ναδίρ της ύπαρξής μου.

Της Λίτσας Φιλίππου.

πηγή : anapnoes