Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου η σημερινή.
Κι εγώ μετρώ.
Μετρώ κλάματα, άγχη, στενοχώριες. Μετρώ ανθρώπους που πήγαν κι ήρθαν κι άλλους που δε γύρισαν ποτέ.
Μετρώ σάρκες που κόπηκαν, κορμιά που έλιωσαν ζωντανά, μαλλιά που χάθηκαν.
Άτιμο θεριό ο καρκίνος.
Φωλιάζει ύπουλα μέσα σου, απλώνει τα δηλητηριώδη νύχια του και γατζώνεται πάνω σου.
Θεριεύει μέσα σου κι όλο τρώει.
Από σένα τρώει, από σένα ζει.
Κάθε σαν σήμερα κάνω ταμείο.
Μετρώ αγαπημένους που πια ζουν μες στην καρδιά μου. Που πάλεψαν και δεν τα κατάφεραν. Τους μνημονεύω και τους κλαίω. Πάντα θα τους κλαίω.
Μετρώ κι εκείνους που είναι εδώ και παλεύουν. Δοκιμάζουν νυστέρια κι ακτίνες, δοκιμάζουν τις αντοχές και τις δυνάμεις τους. Παλεύουν για τη ζωή τους. Παλεύουν για όσα δεν πρόλαβαν και δικαιούνται να τα προλάβουν… Για εκείνους, που τόσο θαυμάζω, κάνω ευχή κι ελπίζω.
Μετρώ κι εκείνους που στάθηκαν τυχεροί κι είναι εδώ. Με απώλειες μα εδώ. Εκείνους τους κρατώ σφιχτά πάνω μου. Τους αγκαλιάζω κι ευχαριστώ την καλή μου τύχη που δε μου τους στέρησε. Ίσως να μην είναι πια όπως πριν αλλά δε με νοιάζει. Είναι εδώ κι αυτό μετράει πέρα και πάνω από όλα.
Τόσο κακό, τόσος πόνος… Πώς να το αντέξεις; Τι δυνάμεις πρέπει να έχει ένας άνθρωπος για να περάσει τούτο το μαρτύριο; Πόσο αντρειωμένη χρειάζεται να είναι η ψυχή για να μη γονατίσει εκεί που το σώμα καταρρέει;
Εικόνες έρχονται στο νου. Νεκρικές χλωμάδες, σκελετωμένα κορμιά, ναυτίες του διαόλου, χαμένα πολύτιμα μαλλιά. Και πόνος. Πολύς πόνος. Τόσος που λες ότι δεν τον αντέχεις κι όμως πάντα βαστάς λίγο παραπάνω.
Σήμερα θυμάμαι. Μουρμουρίζω ονόματα, ξεσηκώνω αναμνήσεις. Δε χρειάζονται φωτογραφίες, όλα είναι στο κεφάλι μου και δε θα φύγουν ποτέ.
Κλαίω. Δεν το θέλω αλλά δεν υπάρχει άλλη διέξοδος.
Κι όσα δάκρυα έρχονται στα μάτια δεν τα σκουπίζω. Τα μαζεύω στις χούφτες και βαφτίζομαι με αυτά. Τα μετουσιώνω σε πίστη κι ελπίδα. Γιατί επιβάλλεται να γίνουν ελπίδα.
Ελπίδα πως μια μέρα τούτος ο δράκος που τρώει σάρκες μα όχι ψυχές θα νικηθεί.
Ελπίδα πως κανένα άλλο δάκρυ δε θα δοθεί σπονδή σε απώλεια.
Μπορεί να ζητώ πολλά αλλά όταν πρόκειται για την υγεία και την παρουσία αγαπημένων στη ζωή μου, δε βολεύτηκα ποτέ στα λίγα…κι ούτε πρόκειται…
Μήτε εσείς να βολευτείτε. Να πιστεύετε, να παλεύετε, να στηρίζετε.
Πάνω από όλα όμως να μένετε δυνατοί και να ελπίζετε.
Της Στεύης Τσούτση.
